مقایسه اثر سیپروفلوکساسین و آزیترومایسین در درمان دیسانتری حادّ بالغین

زمینه و هدف: دیسانتری، معمولاً یک بیماری خودمحدودشونده است، اما درمان آنتی بیوتیکی آن، علاوه بر کوتاه کردن زمان سیمپتوماتیک بودن بیماری، سبب کاهش دفع میکروب از بدن بیمار و در نتیجه، کاهش قدرت سرایت به اطرافیان می شود. این مطالعه، به منظور مقایسه اثر سیپروفلوکساسین و آزیترومایسین در درمان گاستروآنتریت حادّ غیرآمیبی انجام شد. روش تحقیق: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 84 بیمار مبتلا به گاستروآنتریت حادّ غیرآمیبی، به روش نمونه گیری ساده انتخاب شدند و پس از اخذ رضایت کتبی، در یکی از دو رژیم شامل: سیپروفلوکساسین 500 میلی گرم هر 12ساعت یا آزیترومایسین 250 میلی گرم روزانه یک بار، قرار گرفتند. پس از 48 ساعت، بیماران ویزیت شده و بهبود علایم بالینی آنها بررسی شد؛ همچنین نتیجه کشت مدفوع روز اول آنها، ارزیابی شد. داده ها پس از جمع آوری و ثبت در پرسشنامه، با استفاده از نرم افزار spss (ویرایش 3/1) و آزمون آماری کای اسکوئر در سطح معنی داری 5/0=α تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: از 84 بیمار مورد بررسی، در نمونه مدفوع 41 نفر (8/48%) شیگلا گزارش شد که 18 نفر (9/43%) از آنها، آزیترومایسین و 23 نفر (1/56%)، سیپروفلوکساسین دریافت کردند. در 14 نمونه (7/16%)، میکروب های دیگری رشد کرده بود (سالمونلا، کمپلیوباکتر ژژونی، ای کلای). در آنتی بیوگرام تهیه شده از 55 بیمار، 32 نفر به سیپروفلوکساسین حساس بودند (2/58%) و حساسیّت به آزیترومایسین، در 41 نفر گزارش شد (5/74%). در روز سوّم درمان، پاسخ بالینی بیماران، با بررسی وضعیت تب و اسهال ارزیابی شد. در گروه آزیترومایسین در 29 نفر (5/93%) و در گروه سیپروفلوکساسین در 31 نفر (88.6%)، در روز سوّم، تب قطع شده بود که اختلاف معنی داری از نظر قطع تب، بین دو گروه وجود نداشت. نتیجه گیری: آزیترومایسین و سیپروفلوکساسین اثر یکسانی در درمان دیسانتری غیرآمیبی دارند.